Het was die hele week ontzettend druk geweest op mijn werk. Ik werk in de reclamewereld en heb altijd veel deadlines. Ik vind mijn veeleisende baan leuk maar soms heb ik echt behoefte aan een uitlaatklep. Daarom had ik die vrijdagmiddag met mijn twee beste vriendinnen een weekend naar Antwerpen gepland. We zouden ik een luxe hotel slapen met roomservice en uitzicht over de Schelde en het hele weekend alleen maar friet eten en ons bezatten in de leukste kroegen en clubs van Antwerpen. Ik keek er ontzettend naar uit want niks was zo leuk of gaf me meer energie dan een weekend weg met mijn twee leukste vriendinnen. Even helemaal los.
De domper
Op donderdagavond kwam het slechte nieuws. Een van mijn vriendinnen had haar been gebroken tijdens het klimmen en kon, hoe graag ze ook wilde, niet mee naar Antwerpen. Ze zat in het gips en zag zichzelf al met haar rolstoel vastlopen tussen al die keien op de Antwerpse pleinen. Daarbij paste die rolstoel helemaal niet in haar kleine Fiat, waarin we de 80 kilometer van Hasselt naar Antwerpen gezellig samengepakt zouden afleggen. Na lang overleg, wikken en wegen, besloten we het reisje uit te stellen. Teleurgesteld zat ik die vrijdagavond alleen op de bank voor de televisie met een zak chips en een fles witte wijn. Ik had natuurlijk niemand gevonden die op zo’n korte termijn toch nog met me de stad in kon. Het moest zo zijn.
We gaan gewoon!
Het was al donker toen de bel ging. Voor mijn deur stonden mijn twee vriendinnen. De een op krukken, de ander ernaast met een grote grijns op haar gezicht. Achter hen stond een grote witte bus geparkeerd, met de naam van het verhuurbedrijf levensgroot op de deuren geplakt. “We gaan gewoon”, gilde de vriendin op krukken. “Dit weekend neemt niemand ons af, en zeker mijn gebroken botten niet!”. We kregen alle drie tegelijk de slappe lach.
Nog geen tien minuten later zaten we op de snelweg richting Antwerpen. We draaiden Beyoncé en zongen uit volle borst mee. Achterin de bus rammelde de rolstoel, voorin hadden wij de grootste lol. Eenmaal in het hotel bestelden we drie flessen Champagne en maakte we ons op voor een avond uit. Het was inmiddels al laat en toen we naar de stad vertrokken waren we behoorlijk teut en zat de stemming er goed in. Mijn gehandicapte vriendin was haar gebroken been zelf bijna vergeten en besloot de rolstoel in het hotel te laten. “Met krukken lukt het wel!” riep ze vrolijk.
Een heerlijk weekend
Daar kreeg ze gelijk in. We strompelden van kroeg naar kroeg, trager dan gebruikelijk maar we hadden veel aanspraak en hebben ontzettend gelachen en zelfs gedanst. Vroeg in de ochtend zaten we aan de Schelde met een flinke zak Frites na te genieten van een heerlijke nacht. De zon begon op te komen waardoor de lucht prachtig rood kleurde. “Wat een ontzettend goed idee dat we toch zijn gegaan meiden, ik heb nu al zin in morgen” zei ik blij. Mijn vriendinnen knikten instemmend. Ja, zo werd het toch nog een sprankelend weekend!
Moedige madammen 🙂